Liefde en verbondenheid op afstand

Een dag in mei....
Ik heb net een fotoreportage online met een familie gedeeld. Een familie die in coronatijd afscheid moest nemen van hun man, (schoon)vader en opa. Afscheid nemen doet pijn, maar afscheid moeten nemen in een beperkt gezelschap (met strikte richtlijnen!) gaat door merg en been. Ook bij mij als afscheidsfotografe.

Ik denk terug aan de uitvaarten die ik de laatste weken mocht fotograferen: een mobieltje op de pastoor gericht zodat thuis iemand live kon meekijken, lange erehagen, oplaten van kleurrijke ballonnen, respectvol applaus, een hek vol met tekeningen langs de route van de rouwstoet.

Allemaal creatieve invullingen van mensen om de overledene én de nabestaanden een laatste eer te bewijzen en medeleven te tonen. Hele mooie warme gebaren die in sterk contrast staan met de lege kerkbanken en het beperkte gezelschap tijdens het afscheid.

Hartverwarmend

Ik fotografeer de verbondenheid, liefde, steun en troost tussen mensen. Ik fotografeer wat mensen hebben gevoeld tijdens die dag, maar niet hebben gezien.

Vandaag kijk ik door de gehele fotoreportage die ik net heb bewerkt. Bij deze laatste reportage zie ik ook liefde en verbondenheid, maar dan op afstand. Dat kneepje in je schouder van je collega is er niet, maar de respectvolle houding van iedereen in de erehaag, die bloem die op de kist wordt gegooid: dát is verbondenheid en liefde op afstand en dat kan ik wel vastleggen.

Bij het bekijken van de fotoserie, dwalen mijn gedachten even af. Ik denk terug aan wat iemand vorige week tegen mij zei: “Zoveel mochten we niet tijdens de uitvaart, maar we hadden nu wél een hele mooie erehaag!” Het is hartverwarmend om te horen dat de liefde op afstand wordt gevoeld. 

Een herinnering om vast te houden

Met zorg en liefde blijf ik de momenten voor families vastleggen. Ook in deze surrealistische tijden. Er is veel veranderd, maar ik oefen dit vak nog steeds uit vanuit mijn hart. Dat blijft altijd hetzelfde. 

Met warme groet,
Daisy Renders
Herinneringbewaarster®