Ik mis haar nog steeds

In 2004 overleed mijn oma, de moeder van mijn vader. Het was een schat van een mens en een hele mooie oma. Witte krulletjes, twinkelende kraaloogjes en bij het lachen kuiltjes in haar wangen. Na al die jaren mis ik haar nog steeds.

Mijn oma hield zich aan het protocol van oma-zijn. Altijd een gevulde koektrommel met van die lekkere wafelkoeken of boterbabbelaars. En als ik naar huis ging, moest ik altijd nog een extra koekje of boterbabbelaar meenemen.

Samen patiencen, rummikubben, breien (dat heeft ze mij geleerd! Al kan ik er nu niets meer van ;-)) of gewoon even de dag doorspreken. Soms was ik maar 10 minuten binnen, maar daar was ze al blij mee. “Zo heb ik je toch even gezien. Ik snap dat je nu je huiswerk moet maken. Ga maar gauw en neem een boterbabbelaar mee.”

Ik mis haar nog steeds. 

Ik kan haar niet meer vertellen…

Mijn man Mart heeft ze gelukkig nog net ontmoet, maar dat we getrouwd zijn en inmiddels (voor de tweede keer) ons droompaleisje aan het bouwen zijn, heeft ze niet mogen meemaken. Ook kan ik haar niet meer vertellen dat ik mijn eigen bedrijf ben gestart. Ik kan haar niet vertellen dat ik trots ben met wie ik nu ben. Hoe ik ben gegroeid de laatste jaren; persoonlijk en als onderneemster. Ik kan haar niet meer vertellen hoeveel ik met Mart van het leven geniet en dat we samen mooie reizen maken. Ik kan haar niet meer vertellen hoe ontzettend blij ik was met haar als oma.

Ik mis haar nog steeds. 

Mijn oma was overal bij: installatie van de scouting, Sinterklaas, vakanties en verjaardagen. 

Foto’s helpen mij herinneren

Vertellen kan ik haar niets meer, maar herinneringen ophalen kan ik wel. Oude fotoboeken met foto’s laten mij die twinkelende kraaloogjes weer zien en beleven. Foto’s brengen mij terug naar de tijd van toen. Foto’s laten mij die bijzondere momenten die we samen hebben beleefd weer zien en een beetje opnieuw beleven. Foto’s zorgen voor een glimlach op mijn gezicht en warmte in mijn hart.

Zo maakt mijn oma nog steeds deel uit van mijn leven. 

Helpt het voor jou?

Natuurlijk doet het pijn en pink je misschien een traantje weg bij het zien van de foto’s. Het gemis wordt er niet minder om, misschien wordt het juist alleen maar meer. Maar soms met een fotoboek even terug kunnen kruipen in jezelf en even in je gedachten weer terug naar toen, kan je ook gelukkig maken. Gelukkig, zoals je gelukkig was met jouw dierbare op dat moment.

Kijk jij ook met warmte in je hart terug naar oude foto’s van dierbaren die er niet meer zijn?

Is er misschien een foto die je heel dierbaar is en veel herinneringen bij je oproept die je met mij wilt delen? (Dit kan in een reactie, maar ook naar mij privé.) 

Met warme groet,
Daisy Renders
Herinneringbewaarster® 

PS. Ik had natuurlijk twee oma’s en opa’s. Eén opa heb ik nooit gekend en mijn andere opa en oma woonden niet om de hoek. De oma die ik in dit verhaal benoem was de oma die in Boxtel woonde en waar ik makkelijk alleen elke dag op bezoek kon gaan. Ondanks dat ik nu een verhaal heb geschreven over één oma doet de liefde naar mijn andere opa’s en oma daar niet voor onder.